بررسی تأثیر دو روش آموزش متداول و یادگیری بر اساس حل مسأله بر میزان مهارت دارو دادن در دانشجویان پرستاری کودکان دانشکده پرستاری مامایی کردستان

چکیده   زمینه و هدف : آموزش بر پایه حل مسأله (pbl) به عنوان یک شیوه آموزش، جایگاه ویژه ای در سطوح بالای آموزشی یافته است. در این روش، دانشجویان با دنیای واقعی تجارب بالینی آشنا می شوند و مهارتهای حرفه ای آنان ارتقاء می یابد. مهارت دارو دادن از نظر ایمنی سلامت بیمار دارای اهمیت خاصی است. شناسایی بهترین روش آموزش مهارت دارو دادن به دانشجویان پرستاری می تواند مشکلات موجود آموزشی را بر طرف سازد. این مطالعه با هدف مقایسه تأثیر دو روش آموزش سنتی و بر پایه حل مسأله بر مهارتهای دارو دادن دانشجویان به نوزادان انجام شد.   روش بررسی : این مطالعه یک پژوهش شبه تجربی از نوع مداخله ای بود و نمونه های آن را 29 نفر از دانشجویان پرستاری که کارآموزی بخش نوزادان را می گذراندند، تشکیل دادند که در دو گروه مداخله (14 نفر) و مقایسه (15 نفر) قرار داشتند. مهارت دادن دارو به نوزادان به دو روش متداول (با استفاده از سخنرانی و ماژیک و تخته) و براساس حل مسأله (با استفاده از سناریو) آموزش داده شد. ابزار گردآوری داده ها شامل دو چک لیست مربوط به مهارتهای ذهنی (آگاهی) و مهارتهای روان حرکتی (رفتار)، دو پرسشنامه در ارتباط با نگرش دانشجو در مورد خود ارزیابی و ارتقاء خود در برنامه آموزشی و نیز رضایتمندی دانشجویان از روش آموزشی بود. ابزارهای جمع آوری اطلاعات در دو مرحله یعنی روز دوم کارآموزی (مرحله اول= قبل از آموزش) و بعد از پایان کارآموزی (مرحله دوم = بعد از آموزش) تکمیل گردید (چک لیست روان حرکتی در طول دوره کارآموزی توسط مربی تکمیل شد). یافته ها با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی (آزمون ویلکاکسون) در نرم افزار spss مورد پردازش قرار گرفت.   یافته ها : یافته ها نشان داد که بین میانگین نمره مهارتهای ذهنی دانشجویان در روش سنتی قبل و بعد از آموزش و بین میانگین نمره مهارتهای روان حرکتی قبل و بعد از آموزش تفاوت معنی دار موجود بود ولی در گروه آموزش دیده به روش حل مسأله (مداخله) فقط بین میانگین نمره مهارتهای روان حرکتی قبل و بعد از آموزش اختلاف معنی دار وجود داشت. همچنین بین میانگین نمره مهارت های ذهنی در مرحله قبل از آموزش در دو گروه مقایسه و مداخله اختلاف معنی دار موجود بود و نیز بین میانگین نمره مهارتهای روان حرکتی در مرحله بعد از آموزش در دو روش، تفاوت معنی دار وجود داشت. رضایت از یادگیری در هر دو گروه در مرحله بعد از آموزش ارتقاء یافت و با 002/0 p= اختلاف معنی دار بین نمره میانگین های رضایتمندی قبل و بعد از آموزش به روش pbl مشاهده شد . تفاوت معنی دار در مرحله بعد از آموزش بین نمره میانگین های نگرش دانشجویان نسبت به آموزش به دو روش فوق وجود داشت ( 000/0 p= ).   نتیجه گیری: مطالعه حاضر حاکی از موفق بودن دوره آموزشی براساس حل مسأله در مقابل شیوه رایج و سنتی (سخنرانی) بود و پیشنهاد می شود با مطالعات بیشتر و عمیق تر امکان بکارگیری آموزش براساس حل مسأله به جای روش آموزشی مرسوم بررسی شود.